Ο Μεγάλος Σχοινοβάτης των Αφηγήσεων

Αφηγήσεις του Μίλτου Σαχτούρη είχα ακούσει πολύ παλιά. Μέχρι και σήμερα, εξακολουθώ, όπως και τότε, να συνδυάζω αυτές τις αφηγήσεις με την εικόνα ενός σχοινοβάτη. Η φωνή του ακολουθεί με χαρακτηριστική ακρίβεια έναν τόνο που είναι άκαμπτος, κινείται σε τεντωμένο σκοινί, από την αρχή ως το τέλος, ένα ύφος υψώνει το ανάστημά του, κρατώντας μία αμυντική στάση απέναντι στους χειρότερους εφιάλτες, σε θηρία, τέρατα και φρικτές αναμνήσεις του πολέμου. Το χρώμα της φωνής τεντώνεται από τις άκρες ενός νήματος που συγκρατείται από το πηχτό μαυρόασπρο του φιλμ όλων εκείνων των κατοχικών εικόνων της Ελλάδας, τη νοσταλγία της παιδικής ηλικίας, τη συμπόνια που νιώθει ένα παιδί για τα ζώα του τσίρκου, και από την παρόρμηση ενός γέρου να ξαναγίνει παιδί.

(Το 1995 ο Μιχάλης Σιγανίδης έβγαλε ένα δίσκο με τίτλο "Το Τραίνο Φάντασμα Φίλος", στον οποίο παρουσίασε ορισμένα μελοποιημένα ποιήματα του Μ. Σαχτούρη. Σε ορισμένα κομμάτια ακούγονται οι αφηγήσεις του ποιητή όπως στο παρακάτω, που είναι το αγαπημένο μου...)